SRPSKA VOJVODINA

Političko-teritorijalna autonomija Srba okupljenih u okviru Karlovačke mitropolije, svoj najveći uspon doživela je proglašenjem Srpske Vovjodine u Sremskim Karlovcima (1848), a definitivni sumrak preostale, crkveno-prosvetne autonomije usledio je njenim suspendovanjem 1912. godine. U ovom periodu su autonomiju vojvođanskih Srba nastojali sačuvati ne samo crkveni već i svetovni liberalno-demokratski predstavnici naroda pri čemu su njenu konzervativno-privilegijalnu osnovu nastojali preformulisati, u okviru stranačke politike na Ugarskom saboru, isticanjem programa arondiranja županija po nacionalnom kriterijumu. Srpska Vojvodina je zahvaljujući njima sačuvana ne samo kao deo istorijskog sećanja već i kao zasebna ideja državnosti prečanskih Srba u Habzburškoj monarhiji i očuvanja njihovog nacionalnog identiteta u vremenu izrazite, institucionalno osmišljene mađarizacije, posle preuređenja države na dualističkim osnovama i usvajanje zakona koji su se na autonomiju odnosili, na Ugarskom saboru (1868). – iz Zaključka