GLASOVI I TIŠINE

U književno-kritičkom diskursu XX veka tišina najavljuje ono što je zaboravljeno i potisnuto u svesti i jeziku. Od onoga što je odsutno iz jezika i reči vidiljiv je trag, kao što to zapaža Virdžinija Vulf. Tako je metaforom „tragova“ na površini vode Vulfova početkom dvadesetog veka opisala kompleksno biće tišine kao ono što je nevidljivo, potisnuto ili nestalo. U svojoj prozi Virdžinija Vulf otkriva „potonule“ naracije koje „mreškaju glatku površinu“ teksta. Poput Vulfove i ostali stvaraoci epohe modernizma osluškuju kroz tekst ono što je potisnuto u svesti književnih likova koji nastanjuju njihova dela.