TRAGEDIJA INICIJACIJE ILI NEPOSTOJNI PRINC

Šta se dobija time kada se fokus teorijske analize jedne drame stavi na „biografske odlike“ junaka, konkretno njegovo godište i, najpreciznije, njegovu mladost? Reklo bi se, na prvi pogled, da se time izoštrava spektar dramskih motiva i agenasa koji se, sasvim prirodno i neposredno, vezuju za ovu „biografsku datost“. Međutim...

Autor izdvaja jedan generički obrazac koji se periodično javlja u istoriji tragedije i koji određuje kao “tragediju inicijacije”. Reč je o egzistencijalnoj “zaglavljenosti” mladog muškog junaka u tranziciji između mladosti i zrelosti, što dovodi do, po njega, fatalnog raspleta. Težinu njegovog položaja pojačava i to što je on u svim slučajevima, osim u jednom, knežević ili kraljević, neko od čije sudbine zavisi i sudbina zajednice. Tragičko jezgro njegovog položaja je u tome što ulazak u svet odraslih podrazumeva odricanje od nekog oblika iskonske nevinosti: društvo od njega traži da ubije, laže, sveti se... Autor sagledava “tragediju inicijacije” kao situaciju imanentnu ovom žanru, ali i kao univerzalnu egzistencijalnu situaciju, što mu omogućava da spisak analiziranih dela proširi i jednom komedijom, Molijerovim Mizantropom. Pored nje, predmet ove analize su i Euripidov Hipolit, Šekspirov Hamlet, De Miseov Lorencaćo i Šilerov Don Karlos.