SRPSKA KNJIŽEVNOST I SVETO PREDANJE

Karakter srpskog srednjovekovnog teksta i same njegove recepcije, kao i odnos prema literaturi koja mu prethodi možda se najbolje mogu sagledati u jednoj Domentijanovoj konstataciji, u Žitiju Svetoga Save, o odnosu Stefana Nemanje prema svetom tekstu i njegovoj funkciji. Ovaj klasik srpske književnosti kaže da je Nemanja zarad svog sina Save „mnogoletna pisanja složio u jedno“ i „nasladio se u njima večnim dobrima“. Dakle, kroz svest o napisanom podrazumeva recepciju jednog, u kom se savremeni tekst ne razume van odnosa prema predanju, a to jedno postoji zarad jedinstvene estetičke funkcije koja se imenuje pojmom duhovna naslada ili samo naslada. To naslađivanje večnim dobrima nije moguće izvan reči ili rečenog i ono je neka vrsta pričešća izvan evharistije, sjedinjavanje sa samim Slovom njegovom rečju, koja se u izabrane useljava blagodaću Duha Svetoga.