SINE BUDI ČOVEK

Da li su čojstvo i junaštvo recidiv prašnjave prošlosti ili nešto što nas iz tamnina tradicije obavezuje u odnosu prema sadašnjosti i budućnosti – odgovornost i obaveza koja prevazilazi sve aktuelne političke, ideološke i nacionalne predznake? Gde čovek postaje deo gomile i gde prestaje njegovo postojanje u savesti i istini? Ova pitanja su osnova memoarskih zapisa Veselina Šljivančanina, oficira JNA i borca koga formira svest o dužnosti i obavezi prema precima i odgovornosti prema potomcima. Teške međunacionalne sukobe u Vukovaru svako tumači na sebi svojstven način, kao pobedu ili kao poraz. Grad dovoljno daleko od Beograda i Zagreba da ne ugrožava bezbednost „dvorova“, a sasvim blizu „vratima paklenim“ i krajnjoj eskalaciji međunacionalnog zla i sukoba. Vukovar je ponor u koji su se, kao u bezdan, survavale sudbine, istine, politike, vojske, ljudi... Možda je istina najviše u rečima Ive Andrića da „u ratovima nema pobednika i pobeđenih već samo jedno poraženo čovečanstvo“. Iz takvog tragičnog iskustva, ali i iz perspektive hrabrog i odgovornog oficira, Veselin Šljivančanin sagledava propast jednog grada i zemlje, ne zaboravljajući nijednog trenutka očeve reči – zakletvu: „Sine, budi čovek.“ Ova knjiga nije samo ratna memoaristika iako je prepuna manje ili više poznatih činjenica i epizoda iz novije istorije. Ona je pre svega svedočanstvo o nama, o hrabrosti i odgovornosti, pravdi i sudbini čoveka pojedinca u istorijskim i političkim vrtlozima.