RELIGIJA KAO SUDBINA

Iako na jednom mestu mr Dragan Dragojlović za sebe veli da je „samouk” u stvarima religije, što me podseća na slavnu izjavu Maksa Bebera kojom ističe kako „nije muzikalan za religiju”, ispostavlja se da i te kako vlada materijom i kategorijalnim aparatom sociologije, politikologije i istorije religije, te bogoslovskom naukom hrišćanstva (pravoslavlja, katoličanstva i protestantizma) i islama. I više od toga, na osnovici širokog znanja i, što je bitnije, iskustvenog uvida u delovanje verskih organizacija – Srpske pravoslavne (i autokefalnih crkava) i Rimokatoličke crkve, brojnih protestantskih denominacija i sekti, Islamske zajednice – preduzima produbljene analize ključnih pojava u religijskom kompleksu koje su se odvijale u drugoj polovini isteklog veka. Pri tome, ne libeći se i uz sav oprez, izriče niz predviđanja – stvarnost prvih decenija XXI stoleća dala mu je za pravo.Rečju, vrednu monografiju Religija kao sudbina – kojom bi se pohvalila i naučno razvijena akademska zajednica – jednodušno i s potpunom odgovornošću preporučujem izdavaču za prihvatanje i objavljivanje.