PSIHOGENEZA DUŠEVNIH BOLESTI

Eseji Karla Gustava Junga o psihogenezi duševnih bolesti većinom su izdanja koja spadaju u njegovo rano stvaralaštvo, a pojavila su se kao prvi vrhunac u njegovoj delatnosti pretežno kao psihijatra. Njihov značaj za razumevanje istraživačkog rada K. G. Junga je izuzetno dragocen. Čak i ako je ponešto od toga danas pre svega interesantno za istoriju, ovi eseji kao celina ni u kom slučaju nisu izgubili značaj za stručnu oblast psihijatrije. Po isteku pola veka otada istraživanja i podsticaji autora još čekaju dalji napredak i iskustva.
Prve dve obimnije studije „O psihologiji prerane demencije“ i „Sadržaj psihoze“ potiču iz plodnog perioda Jungovog rada u kantonalnoj zdravstvenoj ustanovi i u Psihijatrijskoj univerzitetskoj klinici Burghelcli u Cirihu. Publikacije, ponikle iz susreta i saradnje sa Augustom Forelom i Eugenom Blojlerom obezbedile su mu, jednom za svagda, visoki rang u oblasti psihijatrijskih istraživanja. Ove studije su i Zigmundu Frojdu skrenule pažnju na Junga, što je dovelo do susreta i obostrano podsticajne razmene misli dvojice pionira u oblasti psihologije, psihijatrije i psihoterapije. Jungovo razumevanje duševnih oboljenja u svakom slučaju već nosi u sebi klice koje će dovesti do njegovog životno važnog i odlučnog udaljavanja od psihoanalize.