POETIKA KNJIŽEVNOG RAZGOVORA

Šta je, uopšte, razgovor? Kako je on moguć? Ko sve, šta sve i na kakav način učestvuje kada se razgovor dogodi – koje su pretpostavke njegovog zasnivanja? Kada i čime međuljudska komunikacija nadrasta prostu razmenu vesti i pretvara se u dublji susret dvaju bića, dve svesti, dva životna, duševno-duhovna plana, postajući – razgovor?

Iz opštosti ovih pitanja izvode se sve specifičnosti književnog razgovora kao samostalnog žanra u sistemu dokumentarno-umetničkih vrsta književnosti. Književni razgovor konstituisao se, naime, i postoji kao oblik koji sopstvenu mnogočlanu strukturu uspostavlja osobenim ukrštanjem raznorodnih tematskih i analitičkih elemenata više žanrova literarnog i misaonog stvaranja: autobiografije, dnevnika, memoara, poetičkog samoosvetljavanja, ličnih osvrta na uzore i kulturnu tradiciju, na stvaralaštvo savremenika...

Poetika književnog razgovora kao samostalnog žanra ovde se književnoistorijski izlaže i teorijski formuliše na jedin-stvenom primeru knjige Deset pisaca – deset razgovora Branimira Ćosića, kod Srba prvog i do danas najboljeg dela u tom domenu.