LJUBAVI KIŠNIH SENI

Postavivši književnu mistifikaciju u samo središte svog romana, Saša Buđevac u Ljubavi kišnih seni stvara okvir za urnebesan humor, (auto)ironiju i subverziju kojoj podvrgava književnu scenu i načine sticanja književne slave. Nјegov junak je introvertni prevodilac sa japanskog jezika i pisac u pokušaju koji na neobične i originalne načine traga za „tajnom“ uspeha, oblikom teksta i književnim strategijama putem kojih bi mogao da ostvari svoje skrivene želјe ne libeći se da svoj tekst poturi kao kukavičje jaje svetski poznatom autoru kojeg prevodi. U tipičnom borhesovskom tematizovanju književnog beskraja, Buđevac stvara novu ontologiju, konstrukt istine i, istovremeno, ironijsku perspektivu života, društvenog uspeha i medijske slave. Duhovitost se meša sa gorkim iskustvom u oblikovanju karikaturalnih tumača književnosti i tipiziranih likova (sub)kulture i njene čaršijske paralele, koja se sve više pretvara, medijski i sadržinski, u estradni niži žanr postojanja i viši žanr univerzalnih značenja i prepoznavanja. Može se sa sigurnošću tvrditi da je Saša Buđevac u ovom romanu sjajno objedinio sve fenomenološke perspektive savremenog sveta, u toj meri da i njegov sarkazam dodatno daje na uverlјivosti i prepoznatlјivosti mehanizama književne estrade i potiskivanja važnosti dela u odnosu na poznatost i vidlјivost pisca i slave koja je sama sebi svrha...