KRTICA/ DOLINA CIPELA

Povest Krtica, lirska i intimna u svom glavnom toku, govori o krojaču i starinaru Lazaru i prijateljima koji su se oko njega okupljali u vagonu-krčmi na slepom koloseku i koji ga prate na onaj svet. U žižu povesti postavljeno je bolno suočenje sa smrću dragog prijatelja, kao i odluka čoveka koji, osećajući približavanje smrti, potire tragove svog postojanja na zemlji. Usmeravanje pažnje na (be)smisao života u narativnom toku ostvareno je kroz sećanja, s jedne strane, i kroz apsurdno smešna uplitanja od društva nametanih ceremonijal majstora u pogrebni ritual, sa druge strane. Svedena po broju lica i razvijenosti radnje, ova kontrapunktski vođena priča, pored univerzalnosti, nudi i sliku vremena kada se i sahranjivalo po ideološkim pravilima. Naslov Krtica (na bugarskom „slepo kuče”‘, doslovno prevedeno) razvija višestrano simboliku ove podzemne životinje, povezujući je sa svetom mrtvih, ali se javlja i u realnoj motivaciji pripovedanja. Dolina cipela problematizuje odnos poremećenog i normalnog viđenja sveta koji nas okružuje. Priča o umišljenom kosmonautu, pacijentu bolnice za umobolne, započinje scenom u kojoj se Jorga obraća svojim saputnicima u kupeu, čudeći se što ga ne poznaju. Njegovo pravo psihičko stanje otkriva se kada Jorga sprovedu do klinike, ispred koje se nalazi dolina sa bačenim cipelama, kao međuprostor između dva različita i međusobno odvojena sveta. Jorgino ludilo i ludilo junakinje Lete, Boris Hristov razrešava buđenjem potisnute erotike – njihova bolest najpre jenjava, a posle ljubavnog čina glavni junaci postaju potpuno zdravi. I drugu povest, kao i prvu, obeležavaju lirika, humor koji izvire iz apsurda, tragovi ideologije.