KADA SU LJUDI NICALI IZ ZEMLJE

Autohtonost, pojam koji je moguće prevesti kao samoniklost, ili starosedelaštvo, ipak je, kako sugeriše Vladimir Milisavljević u svojoj knjizi “Kada su ljudi nicali iz zemlje” najbolje ostaviti u grčkom obliku, jer autohtonost sadrži, naprosto, neprevodive nijanse i prelive. Milisavljević polazi od evidencije da je taj pojam, u poslednjih nekoliko decenija, postao vrlo frekventan kako u teorijskoj, tako i u političkoj sferi. S jedne strane značajni autori su se poduhvatili rada na tome pojmu, otkud su iznikli sjajni i uticajni radovi kako u filozofiji, tako i u istoriografiji, ili antropologiji. S druge strane, one praktičko-političke, taj pojam osvojio je prostor u kome nastaju sporenja da li on nosi pozitivna, ili negativna svojstva. Milisavljeviće se, u potrazi za poreklom autohotnosti, vraća u vreme kada on nastaje, dakle u staru Grčku, da bi se, radeći pre svega na klasičnim tekstovima, upustio u tananu i, istovremeno, moćnu analizu. Kroz njegov tekst prolaze grčki pisci, pesnici i, naravno, filozofi, pre svih i iznad svih – Platon. Milisavljevića analiza Platona je – i ovo se može reći bez prevelike bojazni od greške ili preterivanja – verovatno najbolji, a svakako najsamosvojniji tekst o velikom filozofu na srpskom jeziku.