ISTORIJA NEMAČKE KNJIŽEVNOSTI

Istorija Frica Martinija smatra se najboljom knjigom te vrste u novijoj književnoj istoriografiji. Njeno izdanje na srpskom, prvi put kompletno i upotpunjeno pregledom posleratnog razvoja, dolazi u dobar čas: moglo bi da nadoknadi kašnjenje za velikim sintetičkim projektima kojem je sklona evropska kultura. Priređivač, inače nekadašnji Martinijev doktorand, terminološki je usaglasio sve pojmove iz odgovarajućeg kruga ideja, ujednačio naslove dela, sastavio registar imena autora i književnih dela i sačinio prevod prvi srpski prevod – izvesno najzanimljivijeg – poslednjeg poglavlja, koje obuhvata period od 1945. do današnjih dana. Pridodat je iscrpan naučni predgovor i kritički aparat: popis važnih radova o istoriji književnosti koji nudi putokaz čitaocu za temeljnije uvide.

Istorija nemačke književnosti prvi put je objavljena 1949. i doživela je dvadesetak izdanja; prevedena na veliki broj svetskih jezika. Po mnogim svojim odlikama ona je, u ovom, punom obimu, dosad najbolji prikaz celokupne istorije književnosti. Martinijev pristup je suveren: njegova merila se nisu prilagođavala tzv. tržištu ideja. Njegova Istorija je, međutim, neprekidno dopunjavana: učesnik u posleratnim književnim zbivanjima, nastavio je da prati i osvetljava teme i ideje vodećih pisaca svoga vremena, pa je pređašnjem „literarnom ikonostasu“ (Maks Friš, Fridrih Direnmat, Hajnrih Bel, Elijas Kaneti) dodao likove Tomasa Bernharda, Petera Handkea, Elfride Jelinek i velikog broja savremenih pisaca.